จากเราสู้..สู่เราอยู่ได้ด้วยตนเอง โรงเรียนการเรือนยิ่งเจริญ

เคยเขียนเรื่องเราสู้ แนวคิดการต่อสู้กับ คาร์ฟู

http://numlailning.blogspot.com/2009/08/blog-post.html

วันนี้มีโอกาสเข้าไปดู แนวคิดแบบโรงเรียนการเรือนยิ่งเจริญ แบบตลาดยิ่งเจริญ

http://www.talad-yingcharoen.com/school/flash/mv.html

น่าสนใจจริง ๆ แนวคิดเขาทำได้ครบวงจรเลย
เป็นโรงเรียนเพื่อสร้างสัมมาชีพ เรื่องโภชนาการ
ครบรูปแบบ สร้างจากฐาน
คน และจรรยาบรรณ พ่อค้าแม่ค้า ที่จะให้แก่ลูกค้า
แล้วเขาจะทำได้จริง และอยู่ได้ด้วยตนเอง

เดี๋ยวจะถอดบทเรียน (ตอนต่อไป)

สนใจมากมาก ฟุ้งๆ ไป
อยากทำโรงเรียนในฝันแบบนี้ โดยใช้กระบวนการเรียนรู้จิตตปัญญาศึกษาเป็นแก่น
หากใครฝัน อยากมีสัมมาชีพอะไร ก็อยู่ได้ด้วยตนเอง
แต่อย่าได้ทิ้งใจ และกายของตนเอง

บางทีการเริ่มต้น เราอาจค่อยๆ ทำจากเล็กไปใหญ่
เหมือนเพลงโฆษณานมยี่ห้อหนึ่ง
..สักวันหนึ่งเราจะโต้ เราจะโต..

นกฝึกงาน

ถอยออกมา กับ การกลับหลังหัน

ฉันมักจะหลบ และถอยออกมา
หากเพียงรับรู้การเกิดของจิต และกำลังกดข่มไว้ภายในไม่ได้
การทำเช่นนั้น ดูเหมือนเป็นการดี ในสถานการณ์นั้น
แต่กลับทำให้เห็น ความไม่เท่าทันการเกิดของจิตได้

การถอยออกมาจึงเป็นการตั้งหลัก
กับความไม่พอใจเสียเป็นส่วนมาก
เมื่อกลับไปเจอกับสถานการณ์คล้ายๆเดิม กี่ครั้งที่ไม่พอใจก็ยังไม่เท่าทัน

โทสะก็ยังเกิด กลายเป็นโทสะที่กดข่มได้บ้างไม่ได้บ้าง
และปรากฏการกระทำออกมา ให้ได้สะใจ
สนองความหมั่นไส้และอวดรู้ ที่มีอยู่ภายใน

เหมือนมีเยื่อใยกับโทสะ ให้มันมีเชื้อไว้เติบโต
...
ให้ได้ใคร่ครวญ สั่งสอนตน
ฉันเพียงแค่ลืม กิริยาบางอย่าง คือ การกลับหลังหัน
โบราณว่าไว้ เมื่อเจอผี กลับหลังหันลูก อย่าทัก อย่าหันไปมอง เดินไปให้ไกล
ก็เหมือนตัดบัวอย่าเหลือใย

อาจเป็นการเริ่มต้นที่จะเท่าทัน
ประกาศตัวตนให้ชัดเจน ว่าฉันก็มีผีไม่ต่างกัน
ความอวดรู้อาจเบาบาง
ความหมั่นไส้ไม่เติมเชื้อ
โทสะไม่แตกหน่อ
สักวันฉันจะทำให้ไม่เหลือ..ซึ่งเชื้อพันธุ์

น้ำไหลนิ่ง..